(#716263)
bu entryi yazmadan bir sene önce kovulmuştum. hala o anı düşünürüm çok acayip bir şeydi. bir de beni kovmak için müdürüm bir başka avm'nin teras katında lüks bir mekana çağırmıştı. çalışma yerimin veya saatlerimin değişeceğini tahmin edip gitmiştim. en kötüsü de bu zaten. başka şeyler düşünüp gidiyorsun ve kovuluyorsun. önüme bir demet kağıt uzatmıştı, imzalar mısın diye de sormuştu. nedir bu, neden diye sorduğumda ise iş akdinin feshine karar verdik demişlerdi. gözlerim dolmuştu, başımdan aşağı kaynar sular boşalmıştı. imzalamadan kalkmıştım masadan. sonra bilmediğim bir yöne doğru, bilmediğim bir yolda yürüyüp bir durak bulmuştum. nereye gittiğimin bir önemi yoktu. tek başıma yaşıyordum ve çalışmak zorundaydım. bildiğim ve emin olduğum tek şey buydu. nasıl iş arayacağımı düşündüm bindiğim otobüste. nerede ve nasıl sorusundan başka hiçbir şey geçmiyordu aklımdan. geçmişimi ve geleceğimi iki kelimeye sığdırıp düşünüyordum: ''nerede ve nasıl...''
şimdi aradan yıllar geçti, okuyorum. okurken bazen harçlığımı çıkartmak için aynı zamanda da çalışıyorum ama aklımdan hep tek bir cümle geçiyor, her işe gittiğimde: umarım kovulmam. şimdi aç değilim açıkta değilim ama o ''kovuldunuz'' dendiğinde yaşadığım hisleri yaşamak beni derinden ürkütüyor.