geçen gün kuaföre gitmek serbest olduğunda kendimizi kelberber'in mekanına attık. ilk sıra benimdi, geçtim koltuğa. berber geldi "nasıl ölsün abi?" dedi. "enseden başlayalım işte." dedim. "onu demiyorum amk, nasıl ölsün diyorum." dedi. "kim?" dedim. cevabı "madridli'ye yürüyen hasımlarım." oldu. ben orada inceden bir tırstım, sıramı muhoşuma verdim mayınlı tarlaya önden sürülen eşek misali..
geçtim arkaya izliyorum olan biteni. bunlar başladı sohbete. ama beklediğimden daha sakin geçiyor her şey. berber bizimkinin kırıklarını alırken "abi biliyor musun ben armudu çok seviyorum. sen de sevsen keşke." dedi. muhalif "benim onunla pek aram yok, karpuzcuyum ben." dedi. "o da güzel abi." dedi berber. basbayağı yalan söyledi bildiğin. biliyorum ben, seviyorsun işte armudu. ama taktik yapıyordu belli ki.
sonra bir dünya daha şey konuştular. siyaset, futbol, avanak apti, müjde ar.. ama konu ne ara kabasakal'ın safinaz'ı bir türlü yatağa atamamasına geldi anlamadım. zaten o ara sıra tekrar bana gelmiş haberim yok. geçtim koltuğa, bu sefer muhalif'ten gördüğüm her şeyi aynen uyguladım, çok şükür kazasız belasız atlattık o günü.
t: arada sırada bile isteye güney koreli olduğunu zannettiğim şahanelik. muck.
(bkz: güney koreli arkadaşa köpek gibi hırlamak)