"Her insanın içinde bir peygamber uyuklar ve o uyandığında dünyadaki kötülük biraz daha artar.
Vaaz verme çılgınlığı içimizde öylesine yer etmiştir ki korunma içgüdüsünün bilinmeyen derinliklerden doğar. Her insan, kendinin bir şey önereceği anı bekler. Ne önerdiği önemli değildir, bir sesi vardır ya o yeter. Sağır ve dilsiz olmamanın bedelini pahalıya öderiz.
Çöpçüsünden züppesine kadar herkes, cinai cömertliğinin kesesinden harcar. Hepsi mutluluk reçeteleri dağıtır. Hepsi, herkesin adımlarına yön vermek ister.
Ortaklaşa hayat, bundan ötürü, tahammül edilmez bir hale gelir ve insanın kendi hayatı, daha da çekilmez olur. Başkalarının işlerine hiç karışmadığı zaman, kendi işleri için o kadar endişe duyar ki kendi benliğini bir dine çevirir ya da tersten havarilik yaparak benliğini yok sayar."
(bkz: emil michel cioran)