uzun zamandır düşündüğüm ve düşündükçe işin içinden çıkamadığım sorgulanması gereken büyük bir kavram.
insanoğlunu hayvanlardan ayıran en temel özelliğini akıl sahibi olmasıdır. sahip olduğumuz akıl bize düşünebilme ve bu düşünceler sonucu belli bir sentez yapabilme yetisi vermektedir.
mantık çerçevesinde düşünmeye başlayınca insanoğlunun hal ve hareketleri bir beklenti uğruna gelişmektedir. hayata geçirdiğimiz her eylem sonucunda bir beklenti içerisinde bulunuyoruz. bu kadar beklenti içinde bulunduğumuz bu zamanlarda karşılıksız sevginin olamayacağını düşünüyorum ve bu düşüncemi kendimce birkaç örnek ile pekiştirmeye çalışacağım.
kız arkadaş-erkek arkadaş
zaman zaman hepimizin hayatlarımıza birilerini ortak etmişizdir. peki gerçekten karşılıksız sevgi doğrultusunda mı gerçekleşti bu durum. benim cevabım kesinlikle hayır. karşımızdaki insanın dış görünüşüne kokusuna gülüşüne belki de zekasına duyduğumuz hayranlık sonucunda oluşan bu sevgi bize belli duygular yaşattığı için karşılıksız olma kavramının tamamen dışına çıkıldığının göstergesidir. o insanın bize bazı duyguları üst düzeyde yaşattığı için sonuç olarak sevgimizin karşılığı almış oluyoruz.
anne-baba
belkide bu konuda beni en çok zorlayan anlaması en zor olan bölüm bu olmuştur. uzun bir zaman evladın ya da anne babanın karşılıksız sevilebileceğini düşünmüştüm. ama en sonunda bunun insan doğasına aykırı olduğunu belli başlı örnekler üzerinden anlamaya başladım.
bebekler hayatta kalma serüvenlerinde savunmasız ve güçsüz oldukları için bir süre boyunca ailelerinin kanatları altında hayat şartlarına adapte olmaya çalışırlar. bu süre zarfında bebeklerin ailelerine sevgi beslemeye başladıklarını düşünüyorum. sizi hayatının zorlu şartlarına karşı koruyan insanlara beslediğimiz sevginin de bir karşılık sonucu ortaya çıkmaya başladığını görebiliyoruz.
sonuç olarak hepimiz birbirimiz üzerinden bir şeyler kazanmaya çalışan bireyleriz. karşılıksız hiçbir duygunun olmadığını düşünen ben entrymi burada sonlandırarak okuyan herkese teşekkürlerimi iletiyorum.