öyle bir şey ki, son dizeye kadar gayet normal okursunuz, reddedilişin kibarlığını görürsünüz, bir güzel merhamet isteme ve kayıtsız kalamama arasında gidip gelirken son dizi sizi şoka uğratır. ''ne okudum ben şimdi'' tarzında bir bakış atarsınız, gözleriniz açılır, bir daha şiiri okumaya başlarsınız. aslında yazarın içerisinde bulunduğu duyguları hissetmek için empati ile okuduğunuzda bir yandan kızgınlık, bir yandan aşkı hissediyorsunuz.
hem kötüyüm.
karanlığım.
biraz çirkinim.
bir insanı reddetmenin en kibar şeklinden birisidir bu diziler.
aysel,
git başımdan!
seni seviyorum.
içinizi ısıtan güneş, saçınızı okşayan rüzgar gibi şiir.