bebekken ağzıma mı kusmadı, yatağıma mı işemedi. mamasını suratıma mı püskürtmedi. daha neler neler. yüzümü gözümü yolduğu saçlarımı çektiği anları hiç saymıyorum.
eşyalarımı duvardan duvara vurması, istediği yapılmayınca kıyameti koparması bazen çileden çıkarsa da uyandığı gibi yanıma gelip "uyurken de beni sevdin mi pilaa?" deyişi var ya, o an sıfırlanıyor her şey. sonra her yerini ısıra ısıra seviyorum tabi.
dünyadaki her güzel şey onun olsun istiyorum, cebimde beş kuruş kalmasa ona uygun bir şey gördüğün an almak istiyorum. kavuşacağımız ana gün sayıyorum. biri ona sesini yükselttiği an tırnaklarımı çıkartıp canavara dönüşüyorum.
hepsini geçtim, insan yeğenini bu kadar seviyorsa evladı olunca deliriyodur amk. olamaz böyle bi sevgi.