yıldızlı bir kamp gecesinde, değer verdiğim iki güzel insanın beni melodiye benzetmeleri üzerine bir hikayesi var.
bazen seviyorum melodi’yi sarılıyorum ona, şarkılar söylüyorum; yıldızları anıyorum.
bazen de “gibileri” düşünüyorum. hayatımda hep bir şeyleri tamamlamaya çalıştım; ne tam olarak içindeydim zamanın ne de tam olarak dışında yani hep “gibi” gibiydi ama aynı zamanda değil.
artık yoruldum, bıraktım gibileri...
bir hakkım olsaydı sözlükte
melodi kalmak isterdim zira gibiler ağır geldi.