ilk dünyayı fark edebildiğim vakitlerde, tam bir erkek torun “hastasıydı”. derdi sadece erkek torun da değildi tabii oğullarına da daha bi kırık garip bi y kromozomu hayranlığı işte. erkek torunlarını ayırır, ki bunu yapmaktan zerre çekinmez, biraz büyüdüğüm ve amiyane tabirle dillendiğim sıralarda da bu sebeplerden dolayı benimle çok tartışırdı. gençti, güzeldi, gücü kuvveti yerindeydi.
birkaç senedir sıkça duyduğum, “şükür kız çocuğu olana, kız torunu olanın sırtı yere gelmez” benzeri cümleler... yaşlandı, hâlâ güzel, gücünü kuvvetini yitiriyor. bu konuda da tartışırız gerçi, ilgilenen erkek kuzenlerimin yine hakkı yeniyor tabii bi yerde. sana da bi yaranamadım diye söylenir.
velhasıl, garip bi karakterdir hayatımda. ömrü uzun sağlıklı huzurlu olsun.