yuva
yanyana geldikçe daha uzak
birlikteyken daha kimsesiz
bir ağırı sızım sızım yeri belirsiz
o da yalnız
ben de yalnız
acılar tütüyor bacamızdan
görünmeyen taş duvarlar örmüşüz
duvar olduk kendimize kendimiz
ne yana dönsek
kendimize çarparız.
(bkz: aziz nesin)