allah'ım, o kadar çok özlüyorum ki onu aradan beş yıl geçmesine rağmen bu gece bir daha onu göremeyeceğimi bilerek yarın nasıl yeni bir güne başlayacağımı düşünüyorum. ya yemin ederim o kadar çaresizim ki o kadar mutsuz o kadar dağınık... bunun üstesinden gelemiyorum kalbim eziliyor. edebiyat sınıfının kapısından ona bakmayı, voleybol oynarken onu izlemeyi, onu görmeyi, her şeyiyle onu o kadar özledim ki. bu neden bitmiyor anlamiyorum. ne olur bir yol, bir çözüm...
edit: onu kaybetmeden 8-9 ay önce bir arkadaşımızı daha kaybetmiştik. arkadaşımızı seven bir çocuk vardı okulda. az önce ona baktım sosyal medya hesaplarından. unutmuş. yani unutmamışsa bile yoluna devam etmiş. yeniden birini sevmeyi başarmış. hayatına devam edebilmiş. ben kafayı yemek üzereyim ya. cidden kafayı yemek üzereyim. onun hasretinden delirip kalcam diye çok korkuyorum. ya bir insan nasıl bu kadar özlenir nasıl ya.