Gecemin gündüzüme karıştığı ve uyku düzenimin olmadığı bir dönemdeyim yeniden. Ancak bu seferki final haftası sebebiyle değil, dertlerimi derya olarak gördüğüm için de değil, kalp çarpıntısı sebebiyle uyuyamadığım için ise hiç değil. Çok şükür gayet keyfim yerinde, sağlığım iyi ve ben yalnızca canım istediği için bu saatte yattığım yerden gökyüzünü izliyorum. Ay tam olarak yastığımı aydınlatıyor, ışığı baktıkça içimi ferahlatıyor. Şükredip duruyorum, çok şükür çok şükür çok şükür... O ayet aklıma geliyor, gören gözler için ibret mi vardı neydi? Hemen bakıyorum...
"Allah, gece ile gündüzü evirip çeviriyor. Gözleri olanlar için bunda elbette bir ibret vardır." Nur Suresi / 44. Ayet
Güzel bir şeyler olacağını hissediyorum, başıma şahane şeyler gelecek, biliyorum. Kuşlar geçiyor kimi zaman ve düşünüyorum, son üç beş aydır kafamı kaldırdığım yerde kuş görüyorum. Önceden gözlerimi ısrarla sabitlediğim yerler yüzünden ne kadar az kafamı kaldırıp da havaya bakmışım ve baktığım zamanlarda ne kadar az fark etmişim bunca kuşu... Bulutlar genel olarak beyaz lakin ara ara kara bulutlar da geçiyor ve şöyle bir gölge düşüyor o esnada yüzüme. Oda hafif kararıyor. Sonrası ise yine aydınlık...
Edip Cansever'in bir dizesi düştü aklıma bir de nedense bu gece.
"Beni bir sardunya büyüttü belki."
Ben Ruhi Bey Nasılım şiirinden, çok güzel bir şiirdir.
Bu karantina gecesinin anısı olarak kalmasını istediğim duygu ve düşüncelerime vesile olan gökyüzünden ufak bir
fotoğraf