karantina yada izole bir hayat benim iyi bildiğim bir hayat maalesef. kendimi çok inzivaya çekip depresyonlar yaşadığım bir ay boyunca insan kelamı etmediğim olmuştu eskilerde. maalesef diyorum çünkü bir marifet değil aksine insanın insanlığına zarar veren bir şey. ben olayın biraz psikolojik tarafındayım. uzun süre kendisiyle baş başa kalan insan çok derin sulara girebiliyor. bu derin sularda farkında olmadan ilerlerseniz tehlikeli yerlere varabilirsiniz. o sebeple kendisini çok kötü hisseden insanlar iyi bilmeliki her hissettiğiniz şeyin sahibi sizsiniz. yani dışarda olan şeyler sizi mutsuz etmez, sizi onları anlamlandırma biçiminden siz bu moda sokarsınız kendinizi. şimdi diyeceksiniz ki bunca kötü şey yaşarken kendini eğlendirmek delilik değil mi? meseleye mutsuzluğun karşıtı çözüm olarak bakmamalı. mesele hayatın kendisi, hayat hiçbir zaman size güzelliklerle geleceğinin sözünü vermedi. konforun size şans ile dağıtılmasını beklemeyin. durumu kabullenmek ve tepeleri aşmak için umudu bir can suyu olarak yanımızda tutmalıyız. durumu kabullenmek düşüncesinin birçok insana itici ve zayıflık olarak geldiğini tahmin edebiliyorum, bunu şükreden insanlar için de diyorsunuz ama atladığınız bir ayrıntı var. durumu kabul etmek güç isteyen bir şey. hayata soğuk kanlı davranmak gerek. geldiğiniz nokta kötü yada iyi olabilir, bu durumu kabul etmek onu idrak etmek ve bundan sonra bu durumda neler yapılabilirliğinin stratejisini çıkarmaktır.
i̇nsan ilk önce kendi doğasını keşfedip kendini bilmeli. i̇nsan öyle bir canlı ki her yerde ve her şartta yaşayabilir. bunu alışkanlıklarınızı ve lükslerinizi bir kenara bırakarak yapabileceğinizi görebilirsiniz.
nehrin akışını engelleyemezsiniz, yönünü de bir anda değiştiremezsiniz. azimle ve kendi parçalarınızı biraz nehre bırakarak neleri değiştirebileceğinizi fark etmelisiniz. bir yolu yürüyüp geçmek gibi zamanı aşabilmek de bir güç ister. zamanı aşmanın gücüne sahip misiniz?