ananemden biliyorum bunu. ananem demans hastasıydı ilk başta konuşmayı unutmuştu. çok zor bir insanın yaşarken gözlerinizin önünde erimesi yavaş yavaş susması, unutması. eğlenen gülen oynayan o neşeli insanın bir anda gidip yerine hiçbir şey yapmayan konuşmayan sizi tanımayan ve sadece susarak yatan bir insanın gelmesi. düşmanımın başına vermesin derler ya işte aynen öyle bir hastalık bu. sadece hastayı değil ona bakanları da hem psikolojik hemde fiziksel olarak da ciddi anlamda yıpratır.