babaanneme kızgınım ve bunu ona belli edemedim.
.
dün geceye doğru istanbul'a geldim. ilk işim bizim binanın giriş katında oturan babaannemi ziyaret etmek oldu. sohbetin sonlarına doğru bana pencereresinin önüne bırakılmış yaralı bir güvercinden bahsetti. demesine göre kedi saldırmış zavallıya. kanadı ve ayağı yaralanmış, sokaktan geçenlerden biri de hayvan ayak altında kalmasın diye onu babaannemein penceresine koymuş.
(bak o duyarsız kişiye daha çok kızgınım.)
aslında bembeyaz olması gereken şey, kendi kanı yüzünden yer yer kıpkırmızı bir haldeydi. gecenin körü kendimce bir müdahele yapmaya çalıştım. ancak hayvan iki gündür o halde, o penceredeymiş.
anlayacağınız geç kalmıştım. koca iki gündür kendisine verilen yemekleri ve suyu doğru dürüst tüketmeyen, soğukta üşüyen, yarası sızlayan hayvan üçüncü güne çıkamadı.. yetişemedim.
değil veterinere götürmek, onu taşımak için uygun bir kutu bulmaya bile vaktim olmadı. kendime de kızgınım, kardeşime de. keşke daha erken gelseydim istanbul'a. kardeşim keşke daha sık uğrasaydı babaanneme. ya da babaannem akıl edip kardeşime haber verseydi bir şekilde. anlamıyorum ki zehir gibi kadın. hayatımda gördüğüm en akıllı kadınlardan biri. bunu nasıl akıl edemez? yaşlılık... sen lanet bir şeysin.