bir amacı vardır her insanın, bir yolu vardır. bir yere ulaşmak mı mesele yoksa sadece o yolda yürümek mi?
i̇nsanlar birbirini ne kadar çok görüyor ve tanıyorsa o kadar uzak insanlığın özünden.
eskiden özümüzden yakındık birbirimize ve çok yakından bilip tanımazdık birbirimizi. eskiden daha insaniydi her şey. akıl almaz noktada insanlığın dışına geldiğimiz günlerde kim hangi yolda? kim nereye niçin gidiyor belli değil? özgürlük anlayış diyerek en çirkini en kötüsünü bile kabul eder olduk. bizi bizlikten çıkardan insanlığı yıkana saygı duyduk.
şimdiki gençler en kutsalı en ciddiyeti bile gösteriş ve makam egosu için yapıyor. hangi dava hangi yol? biri canını feda ediyor anası babası kardeşleri bu topraklarda rahat uyusun diye, biri de o kutsallığın içerisinde yakınlarına artistlik pozlar çakıyor.
her şeyi abartıp özünden o kadar uzaklaşmışız ki..
ne düğünler, ne cemiyetler, ne askerlik ne de cenazelerin anlamları değişmiş. ben o eski küçük çocuk gibi hissetmiyorum. vatan diyeceğim korkuyorum, şehadet diyeceğim korkuyorum, insanlık diyeceğim ona da korkuyorum çünkü zihinlerimizde düşünceler bile o kadar parçalayıp bölmüşler ki herkes çok farklı anlamlar çıkarıyor. 100 kişiden 25’i beni hain ilan ediyor, diğer 25’i şucu bucu diyor, diğerleri şunu bunu yalıyorsun diyor, başka diğerleri de sen ne anlarsın diyor. herkes oturup yazıyor, oturup okuyor. kimse hayatı kendince yaşamıyor.