hayatın bir armağanı olarak görüyorum bunu. hatta çok kez dua ettim dedemi ilk kaybettiğimde nolur rüyamda göreyim diye. rüyamda görüp uyandığım her sabah şükrettim görebilmiş olmama. çünkü kaybettiğin insanı bir daha ancak rüyanda görebiliyorsun.
geçenlerde bahsetmiştim biraz özlem duygusunun zorluğundan
(#2333180).
iki gün önce rüyamda gördüm dedemi. ama bugüne kadarkilerin en güzeli. yemyeşil bir ovada bir ağacın altındayız ve dedem çok mutlu. gözlerinin içi gülüyor böyle. ben bir kütüğün üzerine oturmuşum o ayakta. sonra yanaklarımı ellerinin arasına alıp çok çok öpüyor beni. yanaklarımdan alnımdan.. o kadar mutlu ve huzurluydum ki o an.
sabah gülümseyerek uyandım. hâlâ gözlerimi kapattığımda o rüyayı anımsıyorum. dedemden önce rüyalar görüp de bununla mutlu olabileceğimi bilmezdim. her kaybediş bir şeyler öğretiyor insana...