dostoyevski karaktere dedirtiyor ki; her zaman iyiyimdir ve tek kötü yanım da budur.
çünkü her zaman iyi olmak kadar kötü bir şey yoktur.
daha sonrasında ise karaktere şundan dem vurdurtuyor; öylesine mutsuzsunuz ki, hep, asıl suçlu benim, diye düşünüyorsunuz.
bu iki cümle arasında köprü niyetine bir bağlantı kurduğumda, bu muhteşemliğin arasında benliğimi mutlulukla o köprüden atmak istiyorum.
bayılıyorum sana büyük yazar!