i̇ki haftadır o kadar hasta ki, herhalde beş kilo falan vermiştir bebeğim ya. onu o kadar seviyorum ki bir insan bundan daha fazla nasıl sevilir bilmiyorum. aklım o kadar büyük sevgiyi almıyor. geçen sene evin yanında trafo patlamıştı ve ben uyanmamıştım, o kadar derindir uykum. buna rağmen miniğimin hafif bir inleme sesi gelse hemen uyanıyorum, ödüm kopuyor korkacak ağlayacak diye. gece uyumadığımı bildiği için ilk bana sesleniyor, yarım saat önce de korkunç bir ses duydum dedi. mecbur geldik yanına, kafası dağılsın diye en sevdiği şarkıyı açtım gecenin bu saatinde ya ben anlatamadum dinliyoruz :d bir de düşündüm, sadece grip diye benim canım yanıyor allah korusun ya daha ciddi hasta olsaydı, peki ya çocukları ciddi hasta olan aileler? allah'ım sen şifa ver, ne büyük imtihan...