her seye sifirdan baslamak

merhaba arkadaslar. bugun size cooook uzaklardan yaziyorum bugun, amerika'dan. olur da, belki aranizdan bir kisi yazdiklarimi okur, belki bir etki birakir dedim. ayni zamanda sizi cok ozledim neyse,,,, benim hikayem 2012 gibi basladi aslinda. ondan oncesinde standart bi aile cocuguydum, okul-dershane-ev ucgeninden baska cok yer gormedim. daha sonra yine kendi standartlarimda bi universite kazandim(!). universite hayatima dair iyi sayilabilecek gunlerim 1 elin parmaklari kadardir. surekli bi depresif, karamsar tavir icindeydim. hayattan zevk almiyordum cunku. "her seyi birakip gitmek, sifirdan baslamak" hayalleri kurardim hep. ne zaman kotu bisey olsa "ulan nasilsa gidicem" diye kendimi teselli ederdim. son senemde artik kafaya koymustum "bir sey yapmali!". bu mutsuz hayati benden baska kimse degistiremezdi, degistirmezdi de. daha once ailem izin vermedigi icin yapamadigim bir seyi yaptim, her yere is basvurusu yaptim ve sonunda bir restoranda calismaya basladim. malum her sey paraydi. 1 yil boyunca hem okuyup hem calistim. ailem calistigimi anlamasin diye onlardan az miktarda para almaya devam ettim ve para biriktirdim. sonra sirf ailemi mutlu etmek icin devam ettigim universitemden mezun oldum. peki sonra ne oldu? mezuniyetime bile katilmadan amerika'ya goc ettim. biriktirdigim paralarla basardim bunu. zaten hicbir seye inanci kalmamis birinin ne kaybi olabilirdi ki? "ya basaramazsam?" diye kendime milyon kere sormamin sonucu olarak esnek bi turkiye'ye donus biletinden baska hicbir seyim yoktu. buraya geldikten sonra hayatin o kadar da zor olmadigini farkettim. orta seviyede ingilizceyle isleri bir sekilde yurutuyordum. cok zor gunler gecirdim, sokakta yattigim bile oldu. ama suan hepsini tatli bir sekilde hatirliyorum. cunku biliyorum ki, zorluk cekilmeden basari elde edilmiyor. hayata inancimi kazanmistim burda, hayat bana darbe vurdukca daha da gucleniyordum. bana bu inanci ve gucu veren sey tek basima ayakta durabildigimi gormekti. daha sonra, gunlerden birinde amerikan bi kizla tanistim. numara almalar, yemeklere cikmalar derken bir gun sevgililigimizi ilan ettik. amerikan hayatini ogrenmeye baslamistim. hayata bakisim degismeye baslamisti. iyisiyle kotusuyle, su an iliskimizin neredeyse 2. yilini bitiriyoruz. cok sukur ki, mutlu bi iliskim var. geriye donup baktigimda burda oldugum sure boyunca o kadar cok sey yaptim ki.. turkiye'de olsam asla yasayamayacagim bi hayati yasiyorum. universitedeki "ben"le, simdiki "ben" arasinda o kadar buyuk farklar var ki.. o mutsuz, hicbir seyin yetmedigi itici kisilik gitti, yerine hayata inanci tam olan cok guclu bi adam geldi. bunu basarmis birisi olarak size ufaktan bunlari anlatmak istedim. hicbir seyi ertelemeyin arkadaslar. kanserli kolu kesip atin. mutlu degilseniz, size ne kadar pahaliya patlarsa patlasin, o hayati basin cope. mutsuz bi hayati yasamaya devam etmektense, kendi istediginiz hayati olusturun. baskalarinin dediklerini ya da gittigi yollari unutup, siz iz birakin kendinizde. yukarda da soyledigim gibi, kendiniz icin siz bir sey yapmazsaniz, kimse yapmayacak. inanin bana, bir yerden baslayinca gerisini getireceksiniz. yeter ki baslayin. hepinize sevgiler.