dünyanın en uzun gecesi bile geriye dönüp baktığınızda kısacıktır. keşke daha uzun olsaydı dedirtir yıkık bir gevşeğe. keşke o gecede kalsaydık da ertesi gün hiç olmasaydı dersiniz. her gece o geceymiş gibi yatar her sabah o ertesi güne uyanırsınız. hayat monotondur artık. ve yapabileceğiniz hiçbir şey yoktur. gülüyorum acılara ki daha fazlasını alıp hak etmiştim diyebileyim. yoksa bu saçma hayat katlanılamaz olurdu. her şeyde bir sebep ararken kaybolurduk. sebepsizlik, bu saçmalık bizi yer bitirirdi. sahip olduğumuz ve hakkında hiçbir şey bilmediğimiz tek gerçeği öğrenene dek sürerdi delirişimiz. öğrendiğimizde, kim bilir, belki ağlayanlar olur arkamızdan saçma bir şekilde, öğrenene dek.