çok sakinim şu an. ama bu huzurlu bir sakinlik değil. bende bir şeyler var, biliyorum. pek iyi diye tanımlayamayacağım şeyler var. ne olduğunu bilmiyorum ama var. i̇nsanlar arada olur öyle diyorlar. bu ara çok fazla oldu ama, böyle aralarda da olur mu öyle? öyle bir haldeyim ki hiçbir şeye tepki veremiyorum. kırılmam gereken şeyler kırmıyor beni mesela. beklemem gereken şeyleri beklemiyorum. yarından bir beklentim yok, geleceğimle ilgili tek bir hayalim bile yok. önceden mezarına gitmek isterdim şimdi o bile önemsiz görünüyor gözüme. o kadar boş hissediyorum ki. ağlamıyorum bile, sevinmiyorum, hiçbir şey şaşırtmıyor beni. olan hiçbir şeyin önemi yok gözümde. dünya yıkılsa umrumda olmayacak gibi. zaten yıllar önce yıkıldığı için mi bu kadar kayıtsızım dünyaya? belki. tek bildiğim yorgunum ya, çok yorgunum. düşünmek için bile yorgunum, yemek yemek için yorgunum, nefes almak için yorgunum. çok ama çok yorgunum. ve dinlenebilmem imkansızmış gibi hissediyorum. sanki ne yaparsam yapayım geçmeyecek bu yorgunluk, hiçbir zaman geçmeyecek. bu ilk değil, evet. biliyorum çok düştüm bu hale ama bu farklı. çok korkuyorum son olacak diye, sonum olacak diye. ölmekten korkmuyorum, bunu kendim yapmaktan korkuyorum. tek isteğim bari bir kez olsun şu hayatımı mahvedecek bir karar almamak.
ahh, ne kötü konuştum yine. neyse neyse. hep de kötü şeyler yok. ama tek iyi şey şu ki içimde fırtınalar koparken dışarıda yaprak kımıldamıyor. yine içimde yaşıyorum ne yaşıyorsam. yine kimseye açıklama yapmak zorunda kalmıyorum, yine kimseye benim için korkması için nedenler sunmuyorum. en azından sevdiklerimin omuzuna varlığıma olan nefretimin onlar üzerinde yaratacağı korkuyu yüklemiyorum. bu bana yeter sanırım şimdilik.