daha az bahtsızlık.
maksimum birkaç haftada bir talihsiz haberler alıyorum. son bir yılda aldığım cenaze haberi abartısız 20'yi geçmiştir. bir o kadar da ciddi sağlık sorunlarına dair şeyler işittim yakınlarımdan.
daha bugün kanser riski bulunan çocukluk arkadaşımla istanbul'un altını üstüne getirdik, çağ kebabına düştük. -ayrıca bugün, bu dediğim arkadaşın annesinin de kanser tedavisine başladığını öğrendim.- şimdi evdeyim. birkaç ay sonra nerelerde oluruz diye düşünmemek için başka başka şeylere odaklanmaya çalışıyorum. yine de o fikir sabahtan beri aklımda sabit: ya bugün beraber geçirdiğimiz son günse? iki güne şehir dışına gidip birkaç ay hiç gelemeyeceğim çünkü.