benim bir ablam var. yani aynı anneden doğmadık kuzeniz aslında ama bana hiç abla eksikliği hissettirmedi. çok sevdi elinde büyütmüş beni. konuşuruz dertleşiriz beraber sevinip beraber üzülürüz.
kısacası çok severim ablamı ve onun ikiz bebekleri oldu. bu hissin tarifi yokmuş. annesinin karnındayken bu minik adamların tekmelerini hissetmek bile tuhaf hissettiriyordu insana kendini. sonra doğumhanenin kapısında beklerken ağlama sesleri duyduk heyecanlandık. o kapı açıldı ve iki beşik peş peşe çıktı. o ilk gördüğüm anı hiç unutmayacağım sanırım. yarım saat önce annesinin karnından onları hissedipte yarım saat sonra yüzlerini görmek seslerini duymak. sonrasında kucağında hissetmek.
falan filan işte iki ay oldu miniklerim doğalı. ve sanki bir ömürdür onlar varmış gibi. sevgileri hep yüreğimizdeymiş gibi. ben kendimi teyze olarak görüyorum ve teyzem diye seviyorum onları. onlarda beni seviyorlar hissediyorum. kokuma alışıklar sanırım kucağımda sakinleşiyorlar. onlardan biri göğsümde uyurken hiç kımıldamamayı da seviyorum mesela. neyse uzun lafın kısası ben dolaylı yoldan teyze oldum arkadaşlar. i̇lerde bir dertleri olduğunda ilk koşacakları insan olmak istiyorum..
not: ablamın öz kızkardeşi yok. yani kendimi teyze ilan etmem çok mantıklı bence :d