bir incir ağacının kabuğunu yaralamaktan nefret eden bir adamın öyküsü bu. mani’nin. hani ilkokul sıralarında adını duyduğumuz masalsı karakter.
bunca gamın, kederin, yoksulluğun ve savaşın ortasında kendi doğrularını ve güzelliğini diline ve gönlüne döken mani..
yıllarca savaştığı iyilik adına sabretmediği hiçbir şey kalmayıncaya dek yaşadı. kendi öğretisi için yaşadı, kendi için değil. bütün dinleri kucaklarken aslında tek bir şeydi niyeti: iyiliğin dinini yaymak. göklerden gelen o hissiyatla yürüdü en doğru bildiği yolu. bu yolda önüne çıkan insanları engel görmektense onlarla dost oldu. o dostluğun da dinini yaydı. belki en çok sevgi diniydi onunki. bir şeyi sevmekle başlıyordu hayat orada. öleceğini bilerek yaşadı, yaşayamayacağını bilerek öldü en nihayetinde. ama tek bir şey yapmadı o kısacık ömründe: vazgeçmedi.
o doğru bilinen yanlışlarımızdan. o dilimize pelesenk olan maniciliğin atası. o kalbinde sevgiyi büyütenlerin dua ve minnetle andığı.
“işık bahçeleri, gönlü tok olanlara aittir.”