ben hep çok yaşamak isterdim. çünkü yok olmaktan çok korkardım. artık ufak kardeşim yaptıysa ben de yaparım diyorum. ölmeyi diliyorum bazen. bazen de oymuş gibi davranıyorum kendime. kendi kendime konuşuyorum. sanki biz konuşuyoruz gibi. ama yeni bir sohbet üretemiyorum. eski anılardan parçalar koparıyorum. psikolojik rahatsızlıklara pek inanmam. ama galiba psikolojim bozuldu.
şu olsaydı bu olsaydı belki yaşardı ölmezdi. o koşulların tümünü sağlayabilseydim keşke. deprem falan konuşuluyor ya ben bu gece hep birlikte ölmek isterim. yaşamayı o kadar çok severken ölümü bu derecede arzulamak. bendeki değişim budur. ölünce bazı şeyleri demek çok kolay. keşke yaşarken deseydim ben öleyim diye. keşke tüm tanrılara dualar etseydim. pişmanım. gitmek istiyorum. başka bir yere değil. başka bir zamana.
sonuç itibariyle bok gibi durumdur. paylaşınca azalır falan derler. yalan. sinirini başka yere yönlendirirsin. o da olmaz. i̇nsanlar yargılamaya alışkındır. herkesin kardeşi vardır. senin yoktur mesela. etrafa bakıp kardeşler görürsün, dostların kardeşleriyle ilgili hikayeler anlatır. senin dudakların büzülür gülümsersin. i̇çin bi yanar parça pinçik olursun. fotoğraflar klasörüne girmeye korkarsın. girince bi yarım saat bakarsın. özlersin. gülersin. ağlarsın. gülümsemeyle başlayan dakikalar gözyaşıyla son bulur. bir koku, bir müzik, hatırlatır sana onu. bir yemekle canlanır anılar. bir hastane binası görünce ağlarsın. soğuk olduğunda hava, yüzüne dokunduğundaki soğukluğu hissedersin tekrar tekrar. yanaklarından makas alırsın. saçlarını tararsın. alnını gözlerini yanaklarını öpersin bir kez daha. sonra başa dönersin. bir daha hatırlar, bir daha başlarsın bu sonsuz döngüye.