gerçekten mutlu olan insanların; mutlu olma kaygısı gütmeyen, nasıl mutlu insan olunur düşünmeyen, böyle dertleri asla olmayan, aklına bile gelmeyen, içgüdüsel olarak o halin içerisinde olan insanlar olduğuna yemin edebilirim ama ispat edemem.
çoğunuzun en saf mutluluğu çocukluk ve ilk gençlik zamanlarıdır kesin.
yukarıdaki mutluluk tanımına en çok benzeyen dönemlerinizin de o dönemler olduğuna yemin edebilirim.
hiçbir filozofun da mutlu bir şekilde yaşadığına inanmıyorum.
çünkü çoğunun birinci sorusu buydu; nasıl mutlu olunur?
sorma işte aq. sorunca olamazsın bu kadar basit bence.
niye soruyorlar ya da niye soruyoruz? bizden sonra gelen insanlara hizmet olsun diye mi? asla.
mutlu olduğumuz anların farkında olmak istiyoruz. o anı avuçlarımızın arasında tutmak istiyoruz.
bir algoritma yakalamak istiyoruz. sınırları çizilmiş belirli bir formül istiyoruz. (yok)
mutluluğa bile hükmetmek isteyecek kadar hırs doluyuz.
“an”lara olan aç gözlülüğümüz mutluluğu bile bilinçli bir çaba ile elde etmeyi istiyor. tam bir bilinç ve farkındalıkla ele almak istiyoruz mutluluğu.
bilinç ile mutluluk arasında ters korelasyon var. bilinç o aradaki sır perdesini kaldıran, illüzyonu yok eden bir şey.
mutluluk ise tamamen halüsinatif bir haldir.
mutluluk aranılan, bulunabilen, inşa edilebilen bir şey değil.
ya mutlusundur ya da değil.
gerçek mutluluğun aramayla, eylemle, çabayla, insanın hayata bakışıyla, kendi içine dönüşüyle, hayata olan ihtiyaçlarımızın azalmasıyla falan olan ilgisinden daha çok ilgisi olan tek bir şey var: talih.
mutluluk peşinde koşmanın anlamsızlığına ikna olalı çok oldu.
i̇nanın bana.
mutluluk risalesi bitmiştir.