i̇lkokul 4 ya da 5. sınıftaydım. elazığ'da karakoçan ilçesinde orta büyüklükte bir deprem olmuştu. zaten çok zengin bir yer değil. evler falan hep kerpiçti.
hepsi yıkılmış. i̇nsanlar evsiz, kıyafetsiz, yiyeceksiz kalmıştı. öyle anlatıyorlar.
çok üzülmüştüm. önce okul çapında, sonra yaşadığım binada, sonra mahallede, çevre mahalleleri de gezerek küçük çaplı bir kampanya başlatmıştım. evet, tek başıma. 11 yaşımda.
kıyafet başta olmak üzere battaniye falan çok ciddi manada ihtiyaç malzemesi toplanmıştı.
yine tek başıma birilerini buldum oraya bu eşyaları götürecek. gönderildi bir şekilde.
tek başıma kısmına bu kadar bastırıyorum. çünkü iş bittikten sonra okul müdürüm, sınıf öğretmenim vs hiçbir yardımı dokunmayan herkes 'benim eserim' der gibi çevremde dolaşmaya başlamıştı.
başta da kimse engellememişti 'napıyosan yap'tı tavırları. bu kısmı es geçmeyeyim.
çok da umrumda değil çünkü ben işe yaramıştım. birlerine yardım etmiştim ve bu mükemmel bir hazdı.
birkaç ay geçti üzerinden. hani çok da önemli değil ama insan bir teşekkür bekliyor.
haber geldi. gönderdiğim her şeyi yakacak olarak kullanmışlar.
bunu duyduktan sonra o peşimde pervane olan müdürün küçümseyici bana bakışını görecektiniz.
bir daha asla yardım kampanyalarına asla içten bir şekilde yardım etmedim.
karakoçanlılardan da ölümüne nefret ediyorum.
i̇lk ve en büyük hayal kırıklığımı, ilk gururumun incinişini okudunuz.