vay anasını ya...
bu oyunu oynadığım yıllar gerçekten kaygısız, dertsiz, tasasız, acısız biriymişim.
gamsız bir puşt gibi. hayatı sol taşağına yatırmış bir piç gibi takılıyormuşum gibi geliyor şimdi buradan bakınca.
o zamanlar tam olarak böyle gözükmüyordu bana gerçi.
mutlu muyduk tam hatırlayamıyorum artık ama mutsuz da değildik o zaman aq.
o zamanlar da çok yorgun hissediyordum kendimi. hala yorgunum. eskisinden daha yorgun hem de.
eee nasıl yapalım şimdi? bu böyle mi gidecek yani?
i̇çinde olduğum her anda kendimi kötü hissedip farkında olmam gereken tatmini o zamandan sıyrılınca mı anlayacağım hep?
hep mi daha kötüye gidiyormuş gibi olacak.
hiç mi aydınlık yola girdim sonunda diyemeden göçüp gideceğim?
bu sürüklenme hep bu tansiyonda devam edecekse işimiz var ha baya.
neyi bekliyoruz o halde?
gelmekte olan acıyı kucaklamak için hangi rüyanın büyüsüne kapılıp sürükleniyoruz yine?
sürekli yenildiğim sikimsonik bir oyun hafızama ne çok şey imlemiş. vay anasını ya...
delircem lan delircem. spartac moscova bir insana niye bu kadar çok şeyin özlemini hatırlatır?
pes13...
hayatımın son güzel yıllarını hatırlatıyor.
uykular hep sanık zaten ama belki de uyanışlarımın keyifli olduğu son güzel yıllar pes13’lü 2 yılıma sıkışıp kalıyor gibi!
i̇şe bak. şu avamlık kokan acıların banelliğine bak.
pes13’lü yıllar...
buradan hiçbir şekilde ilham verecek bir biyografi çıkmazdı zaten.
not: pes13’ten sonra konsol oyunlarını bıraktım!
i̇şe bak ya. sabah sabah dertlendiğim şeye bak. düştüğüm duruma bak.
bu savaş bana neler yaptırdı neler keşke birileri bilmiş olsaydı!
vay anasını ya. delircem.
diyorum demesine de ben delirmeyi bile beceremem.
o kadarının bile hakkından gelemem ben. delircekmiş gibi olabiliyorum sadece.
sırf bunun için tibet’te keşke bir okul olsa. seneye hemen giderdim.
“delircekmiş gibi olan ama aslında hiçbir sikim olamayan yapmacık yavşaklar için: delirmenin 1001 adımı”