döşemeye oğuz atay abimden bir alıntı paylaşarak başlamak isterim:
"şu anda sana güzel bir söz söylemek için on bin kitap okumuş olmayı isterdim. yine de az gelişmiş bir cümle söylemeden içim rahat etmeyecek. seni tanıdığıma çok sevindim. kendi çapımda."
eskiden insanları analiz ederdim ben. burada da öyle bir sürü nickaltım vardır. entirilerinden insanları analiz ettiğim. sonra bu işi abarttım iyice defter falan tutmaya başladım. herkes için bir sayfa. kitap gibi oldu sonra. ben de yaktım gitti. çünkü anladım ki bazı insanları anlatmak için bir kelime bile fazlayken bazı insanlara kitaplar yetmezmiş. yazar da benim için öyle biri diyebilirim. onun iç dünyası benimkine benziyor bence. tanıdık geliyor ama bir o kadar da anlaşılmaz analiz edilmez. yine de onu hemen şimdi anlamalıyız. yaşarken. bir kitap gibi okuyamayız onu.
fazla iyi niyetli bir insan bu arkadaşımız. sevdiği insanlara çok değer veriyor. onları çok seviyor. onlar da bu sevgiyi hak etmiyorlar bence. yine de yorum yapmak bize düşmez tabiki.
diğer yönden güçlü bir insan. çok güçlü. yalnız başına atlattığı bir sürü şey var. hazır konu buraya gelmişken bana bulaşan arkasında onu bulurmuş haberiniz olsun. döver sizi yani. ona bulaşan da tam arkasında olmasa da sol çaprazında falan beni bulabilir. sonra gidip kaç kişi bulaştıysa artık mangal falan yakarız. mangalı ben yakarım. sonra kendisi bir sigara yakar.
aaaa ne o elindeki bakayım, sigara mı? cık cık cık oldu mu şimdi o kadar övdük seni sigara mı içiyorsun sen? içme kızım içme. yoksa ben daha çok içerim. hepinizden önce ölürüm. hiçbirinizin ölümüne de şahit olmam. bencilim bu konuda yaparım. neyse ver bana da bir tane. zaten konu da iyice amacından saptı. bunu bir sigara içerek kutlayalım.
ulan ben nickaltı giremiyorum galiba.