kaçtık.
konuşmadan, koşmadan ve durmadan.
kaçtık.
başta insanlardan, sonra insan olan her yanımızdan.
.
önce kendimizi kıyıya vurduk, kayalara tutunduk. elimizde birer mendil, gözümde onlarca yaş. yaşadıklarımızdan öğrendiğimiz tek şey hiçlik. zaten gözümüzün yaşarması da rüzgarın azizliği.
bol bol ali kınık dinledik. öyle şeylerle deşti ki bizi, öyle kanıyor ki ömrümüz, boğularak firar etti içimizden; "kahrolsun bu kaldırım, bu nezaket, mutluluk dilekleri. canım yanıyor canım, bildiğin gibi değil..."
çıktık sonra, ayrıldık kayalardan. epeyce bir yol teptik insanların "tenha" addettiği alanlarda. sokak lambaları loş en sarısından. içimizi ürperten rüzgar da olmasa, hissetmeyeceğiz -ne yazık ki hala- yaşadığımızı.
dalga sesleri, burnumuza çalan tuz kokusu, cırcır böceklerinin ötüşü. her birinden feyz alıyoruz ama hiçbiri bize aradığımız cevabı vermiyor.
duruyoruz sonra. bir yokuş çıkıyoruz, yarısı mezarlığın içinden. sanırım biz bu sükuta aitiz. mezarlıklar bize huzur veriyor. hele ki geceleri..
kısa zamanda eve vardık. şimdi bir nebze de olsa denizi gören balkonumuzdayız. iştahımız yok, çaya bile hayır diyor nefsimiz.
en çok ben susacağım için, çekirdeğe sade ben giriştim. -efkarımı çoğu zaman böyle dağıtmaya çalışırım zaten. bir işe yaradığı yok ama insan kendine meşgale arıyor.-
evet.
ismet özel, alper gencer ve ali lidar'la olan birlikteliğimiz devam ediyor.