insanlar doğduğundan beri etrafını algılamaya çalışıyor ve onu büyütenler de sürekli etrafıyla alakalı yaklaşımlarda bulunuyor. bu pis kaka çocuğum dokunma. bu mama çocuğum güzel, aç ağzını. gibi gibi sürekli fayda ve zarardan koruma üzerine kurulu bir döngü içerisinde büyüyoruz. bu şekilde kendimi etrafımıza göre tanımlıyoruz ve fazlaca yanlış tanıyoruz aslında. etrafınızdaki insanlar sizi bir şeylere yönlendiriyor ve siz de doğruyu yanlışı onlara göre kabul ediyorsunuz. büyüyünce de o keskin çizgileriniz düşünülmesi bile gerek olamayan "normal" şeyler oluyor. lakin toplumdaki insanların iletişim ve davranış sıkıntıları gözlemlediğinizde anlıyorsunuz ki insanların kendisini tanımak ile alakalı büyük bir sıkıntısı var. "ben şunu seviyorum, ben şunu sevmiyorum, ben şunu tercih ediyorum yada benim hayalim şu" gibi cümlelerin ciddi manada sizinle alakalı olmadığına eminim. çünkü bunlar üzerine öz benliğinizle düşünüp deneyimlemediniz hiçbir zaman. geçmişinizdeki alışkanlıklar ve anlık duygu durumlarıyla kararlar veriliyor.
benim şöyle ideallerim var derken bile aslında rol model aldığınız bir insanın düşüncelerini takip ve taklit ediyorsunuzdur.
gerçekten kendinize dürüst olup kendinizi keşfedin. içinizden gelen yalın sese kulak verin. rahatsız olduğunuz hiçbir ortamda bulunmayın, ne olursa olsun özgürlüğünüzü mutluluğunuzu parayla değişmeyin.