değerli bir eşikti bir zamanlar. mahalle kültürünü, semt adabını ve komşuluk konseptini ayakta tutardı.
eskiden insanlar sokağa bakarlardı balkonlardan. sokağa adım atan herkesle giderek daha samimi olurlardı. sonra nerde görse o insanı; pazarda, bakkalda, kahvede, camide... gider sohbet ederdi herkes birbiriyle. anlatırlardı birbirlerine; neydiler, ne değildirler?
şimdiyse herkes evinde. herkes balkonunu ya kullanmıyor, ya da evin içine katmış. sokağın reytingi düştü. acun çaldı tüm odakları.
ekranlarda bir tane bile çirkin yüz yok. orada herkes öyle güzel ki, insanların normal güzellikten kastı artık televizyonda gördükleri. yani sokakta ya da toplu taşımada harbiden "sıradan bir insan" görsek burun kıvırır hale geldik. çünkü kimse kimsenin yüzüne bakmıyor ve kimsenin işine gelmiyor gerçekler.
"herkes her şeyin farkında ve kimse hiçbir şeyi yanlışlıkla yapmadı."
rezilliğimizin nişanesi..