bir zamanlar burada "empatinin nirvanası; tartışılan insana yapılan empatidir." demiştim. yanılmışım.. zira en alası; sana en ufak yakınlık/benzerlik taşımayanla yapılırmış. en senden olmayanla. deneyim ve birikim olarak en senle benzeşmeyenle.
yarım saattir şu kurban olduklarımla empati yapmaya çalışıyorum;
link
ama olmuyor, yapamıyorum.. çünkü kendimi bildim bileli ayağa kalkıp yürüyebiliyorum, sırtımı koltuğa dayayıp oturabiliyorum, her şeyi düz bir şekilde görebiliyorum. tüm bunları tek seferde yok sayamıyorum, hayatım kararıyor.
onların bu zamana kadar ve bundan sonra yaşayacakları deneyim ile, kendimde yer alan ve alacak deneyimleri mukayese etmeye çalışıyorum, aklım almıyor.. altında eziliyorum bu ağırlığın. bu çocuklar hiçbir zaman sırtüstü uyuyamayacak lan. çünkü içlerinden biri öyle uyursa, yüzü altta kalan kardeşi nefes alamaz.
rezil, nankör ve şükürsüz adem müsveddeleriyiz hepimiz. ne dertler çektik ama dimi? yaşanmaz hatta bu dünyada? size diyorum erdem yoksunları size! kime ne anlatıyorum ki... -benim biraz durulmam lazım..
link-
not:
(#2198472)