bazı şeyleri kendime itiraf edemiyor oluşum aslında en büyük itirafıdır ömrümün. kaç yaşına geldim kalbimin bazı akşamlar neden bu kadar hızlı attığını bilmiyorum.
gün geçtikçe ellerimin neden daha fazla titremeye başladığını ve neden karanlık sokaklarda yürümeyi sevmeye başladığımı bilmiyorum. neşet ertaş'ı neden bu kadar sevdiğimi, korkmamayı korkarken, kendine acımamayı acıyarak ve kendimi kanatarak nasıl öğrendiğimi, esasen kim olduğumu bilmiyorum ben. sabahlara neden güzel uyanamadığımı ve geceleri neden huzurla gözümü kapatamadığımı bilmiyorum. hayvanları neden bu kadar sevdiğimi, insanlardan neden bu kadar kaçtığımı, onlardan kaçmak için koşmaktan neden hiç yorulmadığımı, insanlara aşık olmanın beni neden ittiğini ve insanlara neden kendimi hiçbir zaman açamadığımı,insanları dinliyo gibi yapmaktan neden kurtulamadığımı, gözüm dolduğunda o yaşın gözümden akmasına neden hiçbir zaman izin vermediğimi bilmiyorum. bilinmezlik çemberiyle kuşatılmış bir hapis gibi ömrüm. azalarak tükenirken ben, bu dünyada neden var olduğumu bilmediğim halde "ben de varım!" duruşundan neden vazgeçemediğimi bilmiyorum. kimselere açamadığım içimin içinde kelimelere sığdıramadığım birçok bilinmezliğin sancısıyla kayboluyorum. kâinata alışamamış olmak mı benimki yoksa hiç var olmaya erişememiş olmak mı bilmiyorum.