bendeki karşılığı tam olarak sakinlik dinginlik ve bereket ayı. kar sakinliği ve huzuru kaplıyor etrafı değişik bir atmosferi var. bu atmosfer her yere sirayet ediyor. tuhaf bi sevinç oluyor bu yüzden içimde özellikle ramazanın ilk günü. bayram sabahlarını andırıyor bu his. baktığı her yerde ramazan ayında olduğunu bir şekilde hissediyor insan. toplu bir frenlemeyi cidden başarıyoruz galiba.
mesela ramazana özel şeylerin gün yüzüne çıkması bile bi neşe getiriyor. ramazana özel reklamlar, ramazana özel pide, ramazana özel programlar hocalar :d
hocalar keşke çıkmasa ama onlar da iyi kötü işin tadı tuzu. bir şekilde eklemlenmişler işte ramazana onunla birlikte onlar da geliyor bize de eğlence çıkıyor. bakalım bu yıl nasıl kanser edecekler milleti.
bir de bilirsiniz toplu eylemler motivasyonu artırır her zaman. gecenin bi vakti yanan ev ışıklarını görmek de insana mutluluk veriyor. ayrı evlerde birliktelik hissi oluşturuyor. hatta bizim yaz geceleri sokakta komşularla sahur yaptığımız bile olurdu. herkes birbirini sofrasına davet ederdi.
her gün bayram havası olurdu mahallede gel de sevme.
klişedir ama doğrudur; küçükken yaşanılan ramazanlar da bayramlar da bir başka güzeldir. ramazanın ilk günü beni işte çocukluğuma götürüyor. i̇nsan o günleri hatırlayıp mutlu oluyor.
ailemde pek hassasiyet yoktu bu konuda aslında hatta bu yüzden oruçta istikrar göstermede hala zorlanırım. beni en çok korkutan ibadettir diyebilirim. ama annem iyi kötü hep teşvik etti bizi. küçücük evimiz vardı bizim çocukken zor sığardık. baya bildiğiniz dedelerden kalma eski evlerden, tam anlamıyla yokluk darlık. sığmak için döşek bükülen bi alan düşünün. babam uyurdu. biz 3 kişi sahur yapardık. davulcu da her sene aynı kişi seçilirdi.
davulcu ethem :)
davulcu bizim dar sokağa girdi mi kalbim çıkacak sanırdım korkudan. hemen abimi uyandırırdım birlikte korka korka bakardık pencereden davulcuya. ama hiç tam açmazdık perdeyi çünkü davulcu da bizi görecek diye korkardık.
bu gece de muhtemelen davulcu ethem'in tokmak sesiyle uyanıcam.
i̇tiraf edeyim, 23 yaşındayım ama hala korkarım biraz davul sesinden. eve girmiş gibi çalıyor çünkü sağolsun bizim ethem amca.
ve bu kez abim yok ama ben yine cesaret edebilirsem bakıcam pencerenin kenarından. abimle geleneğimiz bu çünkü :) bunu onsuz da yaşatmayı görev edindim diyelim.
bizim burda 4.30 gibi kesiliyor imsak.
muhtemelen 3.30 gibi uyanmış olurum. bilin ki o vakitler kalbim güm güm. şimdiden deli gibi heyecanlıyım davulcu gelecek diye akjsjs
i̇lk gün ikramiyesi olarak mani falan okuyacak olursa editlerim.
bazen aşka geliyor çünkü bizim ethem amca.
ama bu kez üzüldüğüm bi konu var ramazan adına. çünkü yalnız geçirecek olduğum ilk ramazan olacak. bilen bilir mutfakla olan ilişkimi :/ tek başıma yaşamakta belki beni en çok zorlayan nokta bu allahın cezası yemek mevzusu.
ardımda bakacak kimsem yoksa eğer - ki yok- ölmeyecek kadar ne bulduysa yiyenlerden, yemek olayına fazla mesai harcamayı boşa geçen zaman olarak görenlerdenim. malayani bi iştir benim için abartmaya öyle şovlara hiç gerek yoktur.
çileciler gibi kuru ekmek yesem bu ne demem yani. ve sanırım bu tutumum ramazan için yetmeyecek ve ölümüm kendi ellerimden olacak. şimdiden her allahın günü ne pişireceğim diye kara kara düşünüyorum. bana yemek yapmayı ve yemeyi sevdiren bir yiğitle evlenmiş olsam ramazan mutluluğuma gölge düşmeyecekti işte.
her neyse.
ben yine de bu küçücük sözlükten koca ve yüce denizli halkıma seslenmek istiyorum; aranızda beni iftara davet edecek falan olursa lütfen hiç çekimesin. şimdiden 30 güne randevu verebilirim. biliyorsunuz ki oruçluya iftar yaptırmak çok sevap. bence hemen hayır demeyin.
ve son olarak,
herkese hayırlı ramazanlar, umarım boş geçmez. umarım hissederiz, hakkını veririz.
onu yaşamak ve yaşatmak ümidiyle ethem amca gelmeden ilk sahur için uyumaya gidiyorum ben...
:)