sonunda izleyebildim.
son bir kaç keredir çok da iyi olmayan filmler izledim. özlemişim bir filmden sonra böyle hissetmeyi.
yani uzun zamandır ilk kez bi filme böyle kitlendim. normalde film izlerken çabuk dikkatim dağılır yuhum gelir dayanamam. ama yemin ederim gözümü kırpmadan izledim çok dikkatli baktım her saniyesine desem yeridir.
bu tarz iyi öğretmen yaramaz öğrenci filmleri genelde önyargıyla karşılanır.
i̇şleyiş klişedir çünkü bide eskidir.
mesela en son beni böyle çarpan sınıf filmi
die welle'dir. bence muhteşemdir. detachment' e göre daha spesifiktir konusu ama onda da çok sarsıldığımı hatırlıyorum. hatta zimpardo' nun
stanford hapishane deneyini anlatan bi film vardı. onun sınıf hali işte die welle.
i̇kisi de çok etkileyici konu aynı, konsept faklı.
(#2081359)
ya aslında benim bu gece ağlayasım vardı film bahane olsun dedim bu filmde ihtiyacımı yüzde yüz karşıladı.
derin bir keder. çarpıcı gerçekler. çaresizlik. yolun uzunluğu. ve zorluğu.
öleyazdım izlerken.
i̇ki sahne var unutamadığım. i̇kisinde de içim gıdıklandı. birinde hüzünden birinde sevinçten.
çok güzeldi. aşırı hoşuma gitti. salak salak sırıttım. konuşacak kimse yok diye de kendi kendime sevincimi paylaştım konuştum baya.
film duygusal anlamda asla stabil tutmadı beni. yokuş indim yokuş çıktım.
en sonunda da boşluğa bıraktı.
şu an o boşluktan yazıyorum.