adını kâlbime kazıdım ben,
sen farkında olmasan da.
şeksiz, şüphesiz sana bağlandım.
bir kere karşılık ver bana kalbinle,
yalnızca dur ve sessizce dinle…
sana anlattığım hikâyeler yalandı desem,
tüm aşk sözlerim palavraydı,
mutlu mu olacaksın sanıyorsun?
seni seviyorum işte, neden anlamıyorsun?
ölüyorum uğruna bak,
gözlerim gözlerine haykırıyor:
“ölüyorum! ”
sessiz sedasız çığlıklar içinde feryat ediyorum,
feryat ediyorum sana, bana, aşkımıza, dünya’ya…
ölümüm sen oluyorsun, sana ölüyorum
anlasana…
seni seviyorum sevgilim,
beynime indirdiğin her tokmağa rağmen,
kalbime vurduğun her merminin sancısına rağmen,
seviyorum seni.
gül şu garip yüzüme bir kez de artık,
üzme beni…
nev-i tecessüs