asla anlamlandıramadığım bir konu.
evet bazen tamamen fizyolojik güdüler gereği kontrolü yitirip buna sebep olabiliyoruz.
fakat bazen, inanılmaz küçük ve oldukça büyük bi kitle için sıradan olan meseleler yüzünden insanları üzmekten nasıl çekinmiyoruz?
dahası, "hak ediyordu" yargısına varacak yetiyi kendimizde nasıl buluyoruz?
mücadelesi zor yığınla mesele varken, sırf konuşmak adına, ağzımızdan savrulan kelimelerin isabet edeceği yerde yaratacağı etkiyi tahmin etmeyi başarırsak düzelecek sanıyorum bi şeyler.
yoksa böyle, boş. bomboş. bundan haz alan kişiler gördükçe, var oluş levhası yeniden boşalıyor gibi