hatırlamaya sığının.
eskiden hayatınızda o yoktu. kimse hayatınızda her zaman olamaz. her şey yolunda gitseydi bile en fazla ölüm sizi ayırana kadar "birlikte" vadeniz vardı.
muhtemelen şu sıralar gerek düşünce olarak, gerek mesafe olarak en ufak onsuzluğa gelememektesiniz. bu durumun fikir yönünü aşarsanız, mesafeyi de otomatik olarak aşmış olursunuz.
gözlemlediğim çoğu kişi; o kişiyi tümden unutmaktan korktuğu için, en ufak onsuzluğa gelemiyor. "unutursam yitiririm." kaygısı bir nevi. ahali, hiçbir şeyi tümden unutamazsınız.. mazi kalbinizde her daim bir yara olarak kalacak. korkmayın. hem korksanız da bunun ecele bir faydası yok.
bu olayın devası da bence bu yüzden; hatırlamak.. diğer bir deyişle yad etmek.
özlediğiniz anlarda onu düşünün, sevin, hatırlayın, yad edin.. ama aynı zamanda; olmuş olanın idrakine erin, hayatınıza devam etmeniz gerektiğinin farkına varın.
unutmaya direnmek ya da beşeri bir çabayla unutmaya çalışmak olduğun yere emir atmaktır. boşa zamanınızı israf etmeyin. daha fazla ziyana mahal yok..
(bkz: konuş damat konuş taşaklar işe yaradı)