2019 yılındayız ve hâlâ insanların kişisel tercihi olan ve mutlu hissettiği halleriyle uğraşıyoruz.
çözüm inanılmaz basit bir soruda bitiyor;
(bkz: iyi de bu beni ilgilendirir mi?)
yahu bize ne! saçından, boyundan, kilosundan, müzik zevkinden, cinsel yöneliminden, dininden, siyasi görüşünden...
bizim insan olmayı başarabilmek için bunların hiç birine ihtiyacımız yok, hepsi değişebilir, insanlık sürekli kalacak olan.
“saygım var ama...” sonrası safsatalardan da inanılmaz sıkıldım. ha ucu bi şekilde her birimize dokunacak meseleler de yok mu? var tabii. burada da eğittiğimiz insanlık kavramımız sayesinde kibar bi üslup her şeyi halledecek. kalp kırmak? yok. çözüme yaklaşır mıyız? e neden olmasın tabii.
son olarak, şiddet sever miyim? hayır. ama sahiden asla ama asla laftan anlamayanla iş nasıl halledilir bilemiyorum. dövsek? ı ıh.