kendime bile anlatamadığım şeyler var. farkında olmadan öyle bir yere gelmişim ki, olmamam gereken bir yerde, olmamam gereken bir zamanda somutluğa meydan okurcasına var olmuşum. sahi nasıl geldim ben buraya ? beni buraya iten şey neydi ya da nasıl dönerdim ki olmak istediğim yere, var mıydı bir çaresi ? uzun uzadıya bunları düşünmenin gereği yoktu galiba, tabi ki burdan kurtulmanın yolu her insanın ilk sefer de aklına gelebileceği üzere yürümek olmalıydı. döndüm baktım etrafıma, gerçekliğin yanı sıra gideceğim iki yön vardı. önüm ve arkam , ya ileriye gidecektim ya da geri dönecektim. cevap basitti ama uygulamak o kadar basit değildi. döndüm, baktım arkama her şey karanlık ve kapalıydı. geldiğim yolun bir dönüşü yoktu, geriye kalan tek şey ilerlemek gibi gözükse de, ileriye bakmamla birlikte önümün de uçurum olduğunu fark etmem bir olmuştu. şimdi ne yapacaktım peki ? olmayı zerre kadar istemediği bir yerde ne yapabilirdi ki insan ? belki de yanılmıştım, insanların ne düşüneceği ile değil de kendimin ne düşündüğü ile ilgilenmeliydim, belki de bir şeyleri çözmek için uzun uzadıya düşünmenin gereği vardı. sakince yere doğru çömeldim, gözlerimi kapattıktan sonra, bulunduğum karanlığın içime nüfus etmesiyle birlikte her şey biraz daha netleşti. aslında kaçmak istediğim şey duygularımdı. bulunmasını zerre kadar istemediğim yer ise kalbim. benim için sağ ya da sol yoktu, öncesi ve sonrası vardı. öncesi onunla tanışmadığım zaman dilimiydi, karanlık ve kapalı adeta dönmesini istemediğim, bir gün olur da dönmek istersem diye kapısını kilitlediğim bir muamma. ilerisi ise ne kadar gitmek istesem de, cesaretimi toplayamadığım, toplasam bile bir adım attığımda belki de kurtulma imkanımın olmadığı, düşüp binlerce parçaya ayrılacağım, olumsuz bir cevapla yok olacağım bir uçurum. bir insan böyle bir durum da ne yapardı ? daha doğrusu ben ne yapmalıydım. dönemediğin, ilerleyemediğin delicesine kaçmak istediğin ama hiç bir çaresini bulamadığın bir hapishane. çok mu zor olurdu burda yaşamak ? pes mi etmeliydim çare aramaktan ? düşünecek çok şey vardı, yapacak ise hiç bir şey.
.