dünyanın en iyi terapisi. böyle beklenmedik bir anda geliyor bu fikir bana çıkıyorum böyle yürüyorum, bir amacım yok, gideceğim bir yol yok, bekleyenim yok. uzun uzadıya düşünüyorum her şeyi attığım adımlar gittiğim yol o kadar umrum dışı ki anlatamam. tabi bununla birlikte düşünme gücüm ağır basıyor, farkına varıyorum bazı şeylerin sonra bu düşünceler silsilesi bittiğinde, kendimi ne ara geldiğimi bilmediğim bir yerde buluyorum, bunun farkına varınca tabi bütün olay toz, duman oluyor geri eski boktan halimi alıyorum
, keşke şöyle sonsuzluğa doğru bir yola çıkabilsem
(bkz: cenazem)