ne zaman eskiden yaşadığım mahalleme uğrasam bu durumla yüzleşirim .hangi köşesine baksam bir anım canlanır. beni yeniden o günlere götürüp içimdeki kaybolan çocuğun sesinin kulaklarımda çınlamasına sebebiyet verir. konudan birazcık uzaklaşmak gibi olacak ama bizim bahçe aile bahçesiydi . bir tane müstakil (dedem ve babannemin kaldığı) ev ve 3 katlı (bizle birlikte 2 amcamın kaldığı) bir apartmandan oluşmaktaydı. 14-15 yıl o bahçede kuzenlerimle ya da o mahalledeki komşu çocuklarıyla mahallede neler neler yapmadık. her köşesine ayrı bir anımızı gizledik , her taşın altına bir günümüzü , bir gülüşümüzü yerleştirdik , yıkılan her binaya , sökülen her ağaca gözyaşlarımızı serpiştirdik. uzun lafın kısası 15 yılda ne yaşadıysak her bir kısmını mahalleye pay ettik. sonra ne mi oldu ? dedem öldü , müstakil ev boşaldı, amcalarımdan biri farklı bir yere taşındı, arkadaşlarımla aram bozuldu , babam iş değiştirmek zorunda kaldı ve farklı bir yere taşındık yani sonrası 15 yılımın geçtiği yer koca bir mezarlığa döndü. hayatımin en anlamli ve gerçekçi olmasi gereken yer bütün gerçekliğiyle kaybolarak anlamsız bir anı bütünlüğüne dönüştü. yani sonrası ben ne kadar taşları kaldırsam da , köşelere baksamda yerleştirdiğim, gizlediğim şeyleri bulamadım