bir aydır yaptığı eylemi son bir kez daha yapmak için uyandı adam. uzun uzun baktı fotoğrafa, gökyüzünü hapsettiği o bir çift mavilik için son bir kez daha ağladı. her zaman aydınlık bildiği gökyüzünün sonsuza kadar kararmasına dayanamadı artık. belkide yaşadığı ana kadar gelip geçmiş en aydınlık gün de içindeki karanlığa teslim oldu adam. herkes için sıradan güneşli bir günken bir elinde kırık bir cam diğer elinde ise kanlı bir resim ile adamın karanlıktan aydınlığa kavuşmasıydı . belki bir daha o resme bakamayacağı için pişmanlık hissine kapılmıştı ama çok sürmedi. bu pişmanlığını yarım ağız bir gülüş kesti, mutlu olduğunu anladı çünkü adamın resime son kez bakışıyla birlikte artık son ölüşü de gerçekleşmişti