insanların anlattıklarına baktıkça bir tuhaf hissediyorum kendimi. kendisi abla olan arkadaşlarımın da kardeşlerine olan davranışları da şaşırtıyor beni. ben gerçekten kardeşliği yaşamamışım dedirtiyor bana, üzülüyorum açıkçası.
ablamla aramda 8 yaş var. kısmı olarak da kuşak farkı var. küçüklüğümde sürekli kullanıldım, iş çözdüm, ayakçıydım, meydancıydım ve her hatanın sorumlusuydum. belki de yetiştirilme tarzındandır yada karakter farklılığıdır, kardeşlik bağını gerçek anlamda hiç hissetmedim. üzerimde beni koruyan biri, annemden babamdan daha yakın olup derdimi paylaştığım birisi olarak göremedim hiç. aradan yıllar geçti büyüdüm. üniversiteye gittim, gurbetlerde tek başımaydım yine. milletin ablası harçlık yolluyor, bilgisayar alıyor, telefon alıyor, bana hiçbiri yok. yani bunun eksikliğini hiç görmedim, beklentiye de girmedim ama herkesin ablası kardeşlerinin omuzunda başında elini tutuyorken, benim ablamın hiç yokmuş gibi olması tuhafıma gidiyordu. ama ne olursa olsun kardeşinizin kıymetini bilin. eksiği kusuru olur her insanın lakin kardeşlik farklı bir şey. beni hiçbir zaman düştüğüm yerden kaldırmasa da varlığıyla birazcık avunma bahanem oluyormuş, ona da şükür.