çocukluğumuzda o kadar materyalist yetiştiriliyoruz ki sevginin anlamı çok farklı insanlar için. anne baba ortada yok, hunharca çalışıyorlar, çocuklarının geleceği mantığıyla çocuklarından uzak bir şekilde. oyuncaklar alınıyor ebeveynler tarafından, bunu sevdin mi? bak tavşan kardeş bunu sevdin mi? çocuk oynayacağı şeyleri seviyor. gözlemliyor, istediği gibi oynuyor, istediği yere götürüyor, istediği zaman sıkılıp atıyor. sevgiyi bu şekilde kodluyor. daha sonra büyüdükçe sevmediği şeyler ona zorlanıyor. hani bana sevdiğim şeyleri veren insanlara ne oldu diyor. sevgi tamamen kendi bencilliğinde evrimleşiyor. bunun üzerine kendi karakteri, zihni ve insan ilişkileriyle birlikte sevgi farklı yerlere gidiyor.