biriyle çok iyi anlaşmak beni korkutuyor. oluşturulan ve büyütülen iyiliğe bir değer vermeye başlıyorsunuz ve bunun kaybı basit bir şekillenmiyor. yani en azından şimdiye kadar öyle oldu. inanılmaz anlaştığım, vakit geçirmekten hoşlandığım sınırsızca güvendiğim arkadaşlarımla çok kötü durumlara geldik. büyüdükçe değişiyoruz hepimiz ama karşıdakinin hiç değişmeyeceğini düşünüyoruz nedense. 20 küsür yıldır dost dediklerim bana bunu yapıyorsa şimdi ben nasıl birisiyle iyi anlaşabilirim diye sorguluyorum. psikoloji işte tuhaf bir şey. eski deneyimlerimizden yola çıkarak iyi başlayan her şey kötüleşecek gibi kodlanmış zihne.
kilit nokta şu galiba; her zaman ufak da olsa bir mesafeniz olmalı sanırım. çok yakın çok iyi olsanız da bazı şeyler paylaşılmamalı. hatta bazı şeyleri insan tek başına yaşayıp tek başına eritmeli kendi içinde.