hayatta olmayan birinin geride bıraktığı anılar,izler en acısı sanırım.
yıllar önce sosyal medyada tanıştığım birisi vardı.çok sık olmasa da ufak tefek konuşmalar geçerdi aramızda.
geçen yıl ameliyat olduğunu öğrendiğimde geçmiş olsun mesajı attım sonrasında konuşmadık.nadiren de olsa aklıma düşüyordu "acaba bilgehan ne yapıyor?" diye.profiline bakıyordum yeni fotoğraf yok.
bir profilde eskilere bakarken karşıma çıkan gönderide ameliyattan kısa bir süre sonra beyin tümöründen hayatını kaybettiği yazıyordu.
boğazımı sıkan bir el eşliğinde eski mesajları okudum,fotoğraflarına baktım,videolarını izledim.karşımdaki
(yaşasaydı 21 yaşında olacak) çocuğun çoktan toprağa karıştığına inanmakta güçlük çekiyorum.kabul etmek çok çok zor...
bu yüzden diyorum ki acı veren şeylerin en büyüğü sahipsiz kalmış anılardır.