çok güzel ve rahatlatıcı bir olaydır, hele ki sürülmüş toprağa basmak en kıyak çeşididir.
babamın ve dedemin hiçbir usta çalıştırmadan sadece kendilerinin yaptığı ufak tefek bir bağ evimiz vardı. küçükken o bağ evimizde babam motorla toprağı sürer ağırlık olsun diye de bazı yerlerde beni ya da abimi motorun üstüne bindirirdi. ağırlık kısmı bittikten sonra ayakkabılarımızı çıkarır o sürülmüş ve yumuşacık olmuş toprağa atlardık. bulutlar üstünde yürüyormuşuz gibi hissettirirdi.
ah ah, çocukluğumuz o güzelim bağ evinde geçti. her haftasonu gider ve 4 mevsim farklı maceralar yaşardık. en çok da o sürülmüş toprağa ayaklarımı gömmeyi, yazları 3 kardeş kiraz ağaçlarından kapı önünde olanına tırmanıp tıka basa kiraz yemelerimizi ve sonbahar geldiğinde çamurdan ev yapmalarımızı özledim.
biz gidemesek bile dedem çoğu zaman hafta içi ve hafta sonu orada olurdu. sonra ailemiz parça pinçik olunca o bağ evi de hayalet gibi bir şey olarak kaldı. en son ne zaman gittiğimi bile hatırlamıyorum. geçmişin özlemi insanı yıpratıyor.