en yakınım olarak gördüklerime gösterdiğim tek yanım, çocukluğum. yaşatmadılar çünkü. içimde bir yerlerde sızlıyor bazı anlarda. örneğin kalabalık bir çocuk parkının yanından geçtiğimde, oyuncakçıya girdiğimde bana ayıplar gözlerle baktıklarında(ki bunu anlamıyorum, ellimde de olsam gireceğim o oyuncakçılara). öyle anlarda ya en yakın arkadaşımı ya annemi ya da kardeşimi buluyorum direkt. onlar saklar o yanımı. o kadar özel ki yanında çocuk olabildiğim insanlar, kutuya kapatıp başucumda saklamak istiyorum.